Si yo fuere Dios, de Pablo Rodríguez Alonso

 

A L. C. T., por esi primer día

 

Si yo fuere Dios

(hai una probabilidá ente 6.000 millones)

detendría’l lentu pasu de les páxines

nos llibros d’historia naquel día d’agostu.

Viviría (sonreiría, respigaríame)

na mesma fueya del calendariu,

cola idéntica lluvia nos cristales y el mesmu sol enxugándola

y los periódicos repetiríen titulares eternos.

Les ventanes veríennos andar xuntos peles mesmes cais,

despertar la lluz y sentir llegar el día escalecíu ente les nueses manes.

 

Si yo fuere Dios

(tranquilos, ye una a 6.000 millones)

condergaría a tola humanidá

a vivir na rutina d’aquel llonxanu día d’agostu

y llograría, por fin, vivir pa siempre en ti,

poder tocar toles mañanes la to presencia,

escuchate cuando pronuncies les palabres máxiques

qu’esconxuren l’esiliu permanente de la soledá,

ser feliz al perder la memoria de los díes pasaos

cuando’l futuru ye namás la sonrisa del presente.

 

Pablo Rodríguez Alonso (Xixón, 1979) tien espublizáu’l llibru La lluz del nordés (2006)

Read Full Post »

En Béal Feirste (xunetu añu dos mil), de Pablo Rodríguez Alonso

 

En Belfast les persones nun falen,

fáenlo les piedres por elles.

Naide glaya

namás les muries

(cuerpos de cementu y cares de pintura).

Nuna fálate Pearse, n’otra Connolly,

acullá Sands mírate afogáu ente tristures.

 

Naide fala, namás l’eternu rumbíu

de los esperteyos metálicos.

 

Ciudá cubierta de mofu,

nella nun hai alboraes.

Belfast siempre duerme.

Belfast siempre suaña la mesma velea.

 

Pablo Rodríguez Alonso (Xixón, 1979) tien espublizáu’l llibru La lluz del nordés (2006)

Read Full Post »